Het eerste bericht op deze website kán niet anders zijn dan deze prachtige taoïstische parabel over het volgen van de weg van je hart.
Er is een standbeeld van Lao Tse, de grondlegger van de tao. En er was een jongeman die al jaren van plan was om de bergen in te trekken om het standbeeld van Lao Tse te gaan bezichtigen. Jaren gaan voorbij en steeds komt er van alles tussen.
Maar op een nacht neemt hij tenslotte de beslissing dat hij nu echt moet gaan. Zo ver is het niet, slechts honderd mijl; maar hij is arm en hij moet te voet gaan. In het holst van de nacht – zodat zijn vrouw en kinderen liggen te slapen en hij geen problemen krijgt – pakt hij een lamp en loopt de stad uit.
Het onmogelijke?
Als hij buiten de stad de eerste mijlpaal bereikt, komt er een gedachte in hem op: “Mijn God, honderd mijl! En ik heb maar twee benen, dat overleef ik niet. Ik verg het onmogelijke. Ik heb nog nooit honderd mijl gelopen en er is geen weg…” Een bergweggetje is er, een voetpad… en nog gevaarlijk ook. Dus denkt hij: “Het is beter om tot de ochtend te wachten. Dan is er tenminste licht, anders val ik nog ergens van dit paadje af.
Stap voor stap
Dus zat hij daar net buiten de stad toen er bij het opkomen van de zon een oude man langskwam. Hij zag de jonge man daar zitten en vroeg: “Wat doe je hier?” De jonge man legde het uit.
De oude man moest lachen. Hij zei: “Heb je nooit van dat eeuwenoude spreekwoord gehoord? Niemand heeft de mogelijkheid om twee stappen tegelijk te zetten, je kunt telkens maar een stap zetten. Of je nu krachtig bent of zwak, jong of oud, dat doet er niet toe. Het gezegde luidt: “Je kunt gewoon stap voor stap wel tienduizend mijl afleggen.” En dit is maar honderd mijl! Jij ziet er niet zo slim uit.
Genieten onderweg
En bovendien: wie zegt dat je het achter elkaar moet doen? Je kunt er de tijd voor nemen. Na tien mijl kun je een dagje of twee dagen rust nemen, genieten. Dit is een van de mooiste valleien en dit zijn de mooiste bergen en de bomen hangen zo vol vruchten. Vruchten die je misschien zelfs nog nooit geproefd hebt. Ik ga in ieder geval, je kunt met mij meegaan. Ik ben deze weg al duizenden keren gegaan en ik ben minstens vier keer zo oud als jij. Sta op! Loop jij maar achter me aan en we nemen zo vaak rust als je maar wilt.”
En het was waar wat de oude man gezegd had. Naarmate ze dieper het woud en de bergen in trokken werd het steeds mooier. Er waren wilde, sappige vruchten, en ze gingen uitrusten wanneer hij maar wilde. Die honderd mijl waren zo voorbij en toen kwamen ze aan bij één van de mooiste standbeelden van één van de grootste mensen die ooit op deze aarde rondgelopen hebben.
De reis is het doel
Daar op die verlaten plek stond het standbeeld en er was een waterval vlak naast. De oude man zei: “Nu gaat de reis beginnen.” De jonge man zei: “Wat? Ik dacht dat de reis na honderd mijl ten einde was.” De oude man zei: “Precies zo hebben de meesters zich altijd tegenover de mensen uitgelaten. Maar het wezenlijke begin is nu. Vanaf dit punt gaat er een reis van duizend en één mijl beginnen. En ik neem je niet in de maling, want na duizend en een mijl zul je weer een oude man tegenkomen – misschien ben ik dat – die zal zeggen: “Dit is gewoon een halte, ga door.” Verdergaan is de boodschap. De reis zelf is het doel. Ze is eindeloos, ze is eeuwig.
Vrij overgenomen uit: Osho, Tao onderweg (Osho publicaties, 2005), pp.7-10
